Kung ano nga ba ang kahulugan ng stress… nararamdaman ko ito ngayon. Gustuhin ko mang bumagsak sa kama at matulog na para bang yoko ng magising... di ko magawa. Pasa dito ng mga requirments, gumawa ng mga reports at kung anu-ano pa, ganito daw talaga ang buhay ng isang estudyante.
Eto ako ngayon... dalawumpu’t dalawang taon na at nag-aaral pa rin. Walang pinagbago kundi mag-aral at mag-aral sa bawat araw na dumadaan sa kalendaryo. Alam ko na isa na ako sa mga 'antique society' ng eskwelahang pinapasukan ko dahil running ako for magna… magnanine years sa college. Pabiro pero yun ang lualabas na katotohanan. Matatapos na ang semester bukas pero eto ako? Nagtatanong kung kelan pa ba matatapos ang semester sa buhay ko. Palagi nalang ba ganito? Di na ba aasenso ang buhay ko kundi mag-aral nalang ng mag-aral?
Gustuhin ko mang sumuko sa labanang ito, di ko magawa… nandito na ako eh… lahat ng pagsisisi ay nandiyan pero kung padadala ka, uuwi ka sa bahay niyo na bigo at walang kahihinatnan. Nung nabasa ko ang libro ni Bob Ong, ang ABNKKBSNPL ako, nagbigay to sa akin ng inspirasyon na kahit ilang taon ka pang mag-aral, walang sinusukat na panahon ang edukasyon. Darating rin ang araw na magtatagumpay ako at kailangan kong magsikap para marating yun.
Buhay na buhay ang dugo ko na makapasa ng mga requirements lalo na kay Mam Happiness, Mam Connie at Sir Amards at ang putang inang magaling magturo sa lahat, si Dejaresco! ang galing! pero sa loob ko, nakakapagod na talaga… Sana man lang, makayanan ko ang pressures.

Sa mga bright at intelehente, PAGBIGYAN! Sa mga bobo at di marunong gumawa ng report, PASENSIYA! At sa mga late magsubmit ng requirements, WAG NA KAYONG GUMAYA SA PINANGGAGAWA KO!