Those are the days...
10 years ago
Ulit, Ayoko ng gulo at ayoko na ng maraming usap-usapan tungkol sa ilang mga bagay na dapat nadadaan sa mahinahon’g pag-uusap.
Binabasag ko na ang aking katahimikan at sana, di na ito maging issue ulit at di na ako magsasalita tungkol sa isyung ito at siguro, ayos na sa akin ang magpaliwang sa blog at baka mamaya, anu nanaman ang masabi ko na di kanais-nais sa tenga ng mga nakikinig na dapat ko bang ibulyaw o isigaw sa mga eardrums nila.
Matagal ng naantala ang photo shoot sa Handurawan at Magazine issue ng TN at matagal na rin ang proseso nito at sa kagagawan ko na mafix ang sked nito sa Friday at Sunday within this week, natuloy ito ng walang alinlangan.
Matagal na rin na ring plano ang pagpunta sa Bayawan para magshoot ng Magazine show para sa mahal naming si DX at sa walang budget pa ang iba tulad nila Shelo, Crisjean at ako, di matuloy-tuloy ang pagpunta hanggang sa pakana ko rin naman na i-set ang sked sa Saturday dahil Sunday naman ang pictorials sa Magazine.
Hanggang dumating sa punto na busy ako sa pagprepare sa Handu na shoot, busy pa sa Finals at yung iba, Di na nga ako nakapagsubmit dahil nung Thursday, humingi ako ng favor kila Erickson na iprint ang report ko sa labas ng campus, sabihin ba naman na busy sila dahil kakanta lang naman sa WOF (World of Fun) Videoke room at di na nila maasikaso ang report ko, dumating talaga sa punto at di ko inaasahang mangyayari na gabi na matapos ang photoshoot sa Handurawan at kailangan kong umalis ng maaga papuntang Bayawan.
Nauna sila Yanz, Chessa at Erickson doon at ako naman ay bumyahe ng umaga at nakarating sa Bayawan around 1 pm. Ang buong akala ko naman, malapit lang ang Dawis na area na dun kami magshoshoot at laking gulat ko nalang na two hours pala ang byahe at ang lasttrip ay alaskuwatro na ng hapon.
Nakansel ang Dawis na itinerary at inisked sa Sunday ang planong shooting. Dun nagsimula ang pagsakit ng aking ulo dahil di ko alam kung ano ang dapat kong gawin.
Kung di ko sisiputin ang pictorial, talagang magiging isang DISASTER ito dahil malaki ang responsibilidad na dapat kong gampanan sa photo shoot.
Alam ko rin naman ang fact na planado na ang lahat at kung di ako sisipot, masisira ang choreography nito at ligwak lahat ng plano dahil mas priority ko ang iilan sa mga models na pasaway at may onting attitude problem, ako ang may hawak sa kanila at kung di sumipot ang isa, ewan ko nalang.
Nagpromise ako sa E-I-C ng publication at inaasahan niya talaga ang presence ko sa pictorials at kailangan kong tuparin at gampanan ito.
Mas alam ko rin naman ang katotohanan na Major subject ko ang nakasalalay sa Bayawan at mas kailangang iprioritize kaysa sa iba. Alam ko rin naman na malaki ang responsibilidad ko dun at talagang kailangang bigyang pansin.
Pero mas pinili ko ang photoshoot, bahala na kung bigayn ako ng grade na 80 na ika nga ni Yanz, Group ang pagbase sa grade, mas binigyan ko ng pansin ang pictorial dahil:
Hindi talaga planado ang magazine shoot. Bigalaan ang sked nito kaysa sa Handurawan na mas matagal ang preparations.
Tanggapin na natin na mas madaming tao ang gagalaw kaysa sa tatlong tao na pupunta ng bundok para magshoot pero di talaga ako confident na magiging maayos ang photoshoot kaysa sa video shooting sa Bayawan. Di naman sa parasite ako dahil inako na ang lahat ng responsibilidad ni Yanz pero isang area lang naman ang wala ako at the rest nun ay nandoon ang presence ko kaysa sa Magazine photoshoot na once lang mangyari at di na ito mauulit.
Laking gulat ko nalang nung magtext si Yanz kay Junrell na din a ako makakarating sa photo shoot dahil kailangan talagang ishoot ito sa Sumday at din a puwede ipagpaliban pa. Without knowing ang lahat, sinabi nalang sa akin ni Yanz na tinext niya si Junrell earlier. Kala ko naman, ok lang na di ako makapunta pero nakatanggap ako text messages na nided ang help ko sa pictorials kaya halos nawindang ako kung ano ang dapat kung unahin.
Naimbyerna si Yanz sa akin banding alas sais ng umaga (at di masyado kagandahan ang oras para maimbyerna!) at tinext ang ibang staff sa publication ng mga harsh at si kagandahan ng mga texts dahil na rin sa decision ko at nagreact ang ibang staff kung bakit ganun ang nangyari. Di ko rin naman sila masisi dahil kahit ako, ayokong makipagargue sa text dahil may nangyayari talagang misunderstanding.
Dumating ako sa TN office at sinalubong ako ng puro reactions at comments. Sa totoo lang, di ko alam kung dapat ba akong bumalik ng Dumaguete dahil sa nakikita ko sa kanila, makakaya naman nila ang photo shoot ng wala ako at later ko rin nalang nalaman na may plan B pala si Junrell just in case na wala ako sa pictorial.
Dumagdag pa sa stress ko ang pagloloko ng video cam na dala nila Chessa sa Bayawan at talagang mega worry ako dahil ako lang naman ang may alam sa pasikot-sikot sa Videocam na pagmamay-ari ko.
Kung susumahin ang lahat, halos ako ang naipit sa sitwasyon dahil na rin sa kagagawan ko. Again, ako ulit ang gumawa ng paraan para maging kumplikado ang lahat at doon ako nasasaktan ng sobra. Masyado akong iresponsable sa oras dahil kung maaga akong nakarating ng Bayawan, makakabalik ako ng Sunday at si magkakaroon ng problema ng ganoon kalaki. Pero dahil na rin ata sa pagod ko at walang tulog ng ilang araw, kaya naoversleep ako. Napakairesponsable.
Tama si Yanz… bakit ko ba talagang unahin ang Photoshoot na mas priority talaga ang major subjects? Kahit ako, di ko maexplain ng todo todo.
Malaki ang pagkakamali ko at ako ang dapat sisihin sa lahat ng ito at hindi ang ibang tao. Pero nasasaktan ako dahil nagkaroon ng gulo dahil sa akin at sa totoo lang, halos annoying ang mga banat ni Erickson dahil sa shooting na yan.
Sana kung ano man ang nangyari, mananatili nalang yun nung Sunday at wag ng lumala pa dahilako, di naman talaga ako nagkikimkim ng galit at kung ano man ang pagkakamaling nagawa ko, mas panahon pa naman para baguhin ito.
Sana tapos na ito at ulit, wag ng lumala pa!
At uulitin ko sa tatlong pagkakataon, itigil na ang isyu na ito dahil quesehodang ako ang tampulan ng kahihinatnan, wala akong pakialam at marami pa akong pinoproblema at di ko na kayang isalaksak sa baga ko ang isyung ito.
Magpatawaran na sa magpatawaran… at yun nay un..
Binabasag ko na ang aking katahimikan at sana, di na ito maging issue ulit at di na ako magsasalita tungkol sa isyung ito at siguro, ayos na sa akin ang magpaliwang sa blog at baka mamaya, anu nanaman ang masabi ko na di kanais-nais sa tenga ng mga nakikinig na dapat ko bang ibulyaw o isigaw sa mga eardrums nila.
Matagal ng naantala ang photo shoot sa Handurawan at Magazine issue ng TN at matagal na rin ang proseso nito at sa kagagawan ko na mafix ang sked nito sa Friday at Sunday within this week, natuloy ito ng walang alinlangan.
Matagal na rin na ring plano ang pagpunta sa Bayawan para magshoot ng Magazine show para sa mahal naming si DX at sa walang budget pa ang iba tulad nila Shelo, Crisjean at ako, di matuloy-tuloy ang pagpunta hanggang sa pakana ko rin naman na i-set ang sked sa Saturday dahil Sunday naman ang pictorials sa Magazine.
Hanggang dumating sa punto na busy ako sa pagprepare sa Handu na shoot, busy pa sa Finals at yung iba, Di na nga ako nakapagsubmit dahil nung Thursday, humingi ako ng favor kila Erickson na iprint ang report ko sa labas ng campus, sabihin ba naman na busy sila dahil kakanta lang naman sa WOF (World of Fun) Videoke room at di na nila maasikaso ang report ko, dumating talaga sa punto at di ko inaasahang mangyayari na gabi na matapos ang photoshoot sa Handurawan at kailangan kong umalis ng maaga papuntang Bayawan.
Nauna sila Yanz, Chessa at Erickson doon at ako naman ay bumyahe ng umaga at nakarating sa Bayawan around 1 pm. Ang buong akala ko naman, malapit lang ang Dawis na area na dun kami magshoshoot at laking gulat ko nalang na two hours pala ang byahe at ang lasttrip ay alaskuwatro na ng hapon.
Nakansel ang Dawis na itinerary at inisked sa Sunday ang planong shooting. Dun nagsimula ang pagsakit ng aking ulo dahil di ko alam kung ano ang dapat kong gawin.
Kung di ko sisiputin ang pictorial, talagang magiging isang DISASTER ito dahil malaki ang responsibilidad na dapat kong gampanan sa photo shoot.
Alam ko rin naman ang fact na planado na ang lahat at kung di ako sisipot, masisira ang choreography nito at ligwak lahat ng plano dahil mas priority ko ang iilan sa mga models na pasaway at may onting attitude problem, ako ang may hawak sa kanila at kung di sumipot ang isa, ewan ko nalang.
Nagpromise ako sa E-I-C ng publication at inaasahan niya talaga ang presence ko sa pictorials at kailangan kong tuparin at gampanan ito.
Mas alam ko rin naman ang katotohanan na Major subject ko ang nakasalalay sa Bayawan at mas kailangang iprioritize kaysa sa iba. Alam ko rin naman na malaki ang responsibilidad ko dun at talagang kailangang bigyang pansin.
Pero mas pinili ko ang photoshoot, bahala na kung bigayn ako ng grade na 80 na ika nga ni Yanz, Group ang pagbase sa grade, mas binigyan ko ng pansin ang pictorial dahil:
Hindi talaga planado ang magazine shoot. Bigalaan ang sked nito kaysa sa Handurawan na mas matagal ang preparations.
Tanggapin na natin na mas madaming tao ang gagalaw kaysa sa tatlong tao na pupunta ng bundok para magshoot pero di talaga ako confident na magiging maayos ang photoshoot kaysa sa video shooting sa Bayawan. Di naman sa parasite ako dahil inako na ang lahat ng responsibilidad ni Yanz pero isang area lang naman ang wala ako at the rest nun ay nandoon ang presence ko kaysa sa Magazine photoshoot na once lang mangyari at di na ito mauulit.
Laking gulat ko nalang nung magtext si Yanz kay Junrell na din a ako makakarating sa photo shoot dahil kailangan talagang ishoot ito sa Sumday at din a puwede ipagpaliban pa. Without knowing ang lahat, sinabi nalang sa akin ni Yanz na tinext niya si Junrell earlier. Kala ko naman, ok lang na di ako makapunta pero nakatanggap ako text messages na nided ang help ko sa pictorials kaya halos nawindang ako kung ano ang dapat kung unahin.
Naimbyerna si Yanz sa akin banding alas sais ng umaga (at di masyado kagandahan ang oras para maimbyerna!) at tinext ang ibang staff sa publication ng mga harsh at si kagandahan ng mga texts dahil na rin sa decision ko at nagreact ang ibang staff kung bakit ganun ang nangyari. Di ko rin naman sila masisi dahil kahit ako, ayokong makipagargue sa text dahil may nangyayari talagang misunderstanding.
Dumating ako sa TN office at sinalubong ako ng puro reactions at comments. Sa totoo lang, di ko alam kung dapat ba akong bumalik ng Dumaguete dahil sa nakikita ko sa kanila, makakaya naman nila ang photo shoot ng wala ako at later ko rin nalang nalaman na may plan B pala si Junrell just in case na wala ako sa pictorial.
Dumagdag pa sa stress ko ang pagloloko ng video cam na dala nila Chessa sa Bayawan at talagang mega worry ako dahil ako lang naman ang may alam sa pasikot-sikot sa Videocam na pagmamay-ari ko.
Kung susumahin ang lahat, halos ako ang naipit sa sitwasyon dahil na rin sa kagagawan ko. Again, ako ulit ang gumawa ng paraan para maging kumplikado ang lahat at doon ako nasasaktan ng sobra. Masyado akong iresponsable sa oras dahil kung maaga akong nakarating ng Bayawan, makakabalik ako ng Sunday at si magkakaroon ng problema ng ganoon kalaki. Pero dahil na rin ata sa pagod ko at walang tulog ng ilang araw, kaya naoversleep ako. Napakairesponsable.
Tama si Yanz… bakit ko ba talagang unahin ang Photoshoot na mas priority talaga ang major subjects? Kahit ako, di ko maexplain ng todo todo.
Malaki ang pagkakamali ko at ako ang dapat sisihin sa lahat ng ito at hindi ang ibang tao. Pero nasasaktan ako dahil nagkaroon ng gulo dahil sa akin at sa totoo lang, halos annoying ang mga banat ni Erickson dahil sa shooting na yan.
Sana kung ano man ang nangyari, mananatili nalang yun nung Sunday at wag ng lumala pa dahilako, di naman talaga ako nagkikimkim ng galit at kung ano man ang pagkakamaling nagawa ko, mas panahon pa naman para baguhin ito.
Sana tapos na ito at ulit, wag ng lumala pa!
At uulitin ko sa tatlong pagkakataon, itigil na ang isyu na ito dahil quesehodang ako ang tampulan ng kahihinatnan, wala akong pakialam at marami pa akong pinoproblema at di ko na kayang isalaksak sa baga ko ang isyung ito.
Magpatawaran na sa magpatawaran… at yun nay un..
Kung ano nga ba ang kahulugan ng stress… nararamdaman ko ito ngayon. Gustuhin ko mang bumagsak sa kama at matulog na para bang yoko ng magising... di ko magawa. Pasa dito ng mga requirments, gumawa ng mga reports at kung anu-ano pa, ganito daw talaga ang buhay ng isang estudyante.
Eto ako ngayon... dalawumpu’t dalawang taon na at nag-aaral pa rin. Walang pinagbago kundi mag-aral at mag-aral sa bawat araw na dumadaan sa kalendaryo. Alam ko na isa na ako sa mga 'antique society' ng eskwelahang pinapasukan ko dahil running ako for magna… magnanine years sa college. Pabiro pero yun ang lualabas na katotohanan. Matatapos na ang semester bukas pero eto ako? Nagtatanong kung kelan pa ba matatapos ang semester sa buhay ko. Palagi nalang ba ganito? Di na ba aasenso ang buhay ko kundi mag-aral nalang ng mag-aral?
Gustuhin ko mang sumuko sa labanang ito, di ko magawa… nandito na ako eh… lahat ng pagsisisi ay nandiyan pero kung padadala ka, uuwi ka sa bahay niyo na bigo at walang kahihinatnan. Nung nabasa ko ang libro ni Bob Ong, ang ABNKKBSNPL ako, nagbigay to sa akin ng inspirasyon na kahit ilang taon ka pang mag-aral, walang sinusukat na panahon ang edukasyon. Darating rin ang araw na magtatagumpay ako at kailangan kong magsikap para marating yun.
Buhay na buhay ang dugo ko na makapasa ng mga requirements lalo na kay Mam Happiness, Mam Connie at Sir Amards at ang putang inang magaling magturo sa lahat, si Dejaresco! ang galing! pero sa loob ko, nakakapagod na talaga… Sana man lang, makayanan ko ang pressures.
Eto ako ngayon... dalawumpu’t dalawang taon na at nag-aaral pa rin. Walang pinagbago kundi mag-aral at mag-aral sa bawat araw na dumadaan sa kalendaryo. Alam ko na isa na ako sa mga 'antique society' ng eskwelahang pinapasukan ko dahil running ako for magna… magnanine years sa college. Pabiro pero yun ang lualabas na katotohanan. Matatapos na ang semester bukas pero eto ako? Nagtatanong kung kelan pa ba matatapos ang semester sa buhay ko. Palagi nalang ba ganito? Di na ba aasenso ang buhay ko kundi mag-aral nalang ng mag-aral?
Gustuhin ko mang sumuko sa labanang ito, di ko magawa… nandito na ako eh… lahat ng pagsisisi ay nandiyan pero kung padadala ka, uuwi ka sa bahay niyo na bigo at walang kahihinatnan. Nung nabasa ko ang libro ni Bob Ong, ang ABNKKBSNPL ako, nagbigay to sa akin ng inspirasyon na kahit ilang taon ka pang mag-aral, walang sinusukat na panahon ang edukasyon. Darating rin ang araw na magtatagumpay ako at kailangan kong magsikap para marating yun.
Buhay na buhay ang dugo ko na makapasa ng mga requirements lalo na kay Mam Happiness, Mam Connie at Sir Amards at ang putang inang magaling magturo sa lahat, si Dejaresco! ang galing! pero sa loob ko, nakakapagod na talaga… Sana man lang, makayanan ko ang pressures.
Sa mga bright at intelehente, PAGBIGYAN! Sa mga bobo at di marunong gumawa ng report, PASENSIYA! At sa mga late magsubmit ng requirements, WAG NA KAYONG GUMAYA SA PINANGGAGAWA KO!
Una sa lahat… maraming salamat at nalaman niyo ang aking bagong mahiwagang account sa blogger!. Bago muna ang lahat, itong account na ito ay naglalaman ng sari-saring ideya at karanasan ng aking buhay. Di ko rin naman masasabi na ito ay isang seryosong usapin pero pipilitin kong baguhin ang konsepto ng account na ito sa “Chronicles of Bea” na kadalasan ninyong binabasa na nakakatawa at minsan naman, nakakabuwisit basahin dahil puro kabaklaan lang o di naman kaya, puro inarte lang sa buhay.
Ang “Chronicles of Bea” ay isang blog na kung saan, dun masusukat ang aking abilidad bilang isang komedyanteng manunulat o di naman kaya isang paraan lamang ng paglabas ng mga hinanakit sa buhay ko. Ito rin ay sumasalamin na sadyang maarte talaga ang buhay ko at kailangang maging eksahirado ang lahat ng galaw at pananalita at kailangang gumamit ng “gay lingo” para mas nakakatawa at bakla kung basahin.
Ibahin niyo ang “Confessions of “Bea” the Drama Queen” dahil una sa lahat, ibibigay ko ang lahat ng nararandaman ko mapainarte man o mapa‘emo’ ang kalalabasan. Wala akong pakialam kung corny ang kalalabasan nito at inuulit ko na wala akong pakialam.
Sa bagay, buhay nga naman ay may dalawang mukha. Kasiyahan at kalungkutan. Tulad nga ng sinabi ni Clodualdo Del Mundo na isang tanyag na Palanca Awardee…
"Ang tao ay isang dahon na sumasalpok sa alon ng malawak na dagat… kaawa-awa. Walang patutunguhan sapagkat wala naman itong pinagmulan".
Di natin alam kung sino ang kauna-unahang nagturo sa atin ng salitang kasiyahan at kalungkutan. Marahil, sabi ng iba, kila Eba at Adan pero di rin…
Bakit pag masaya ka... ayaw mo ng makawala sa ganu’ng sitwaston? Pero pag malungakot ka naman, parang wala ng bukas?
Mga tanong na pilit ko ring sinasagot sa mga panahong ito. Baka sa tulong ng account na ito, dalawang mukha ng tao ang kailangan kong usisain, pakiramdaman at maranasan.
Muli, isang maganda umaga, hapon o gabi man sa inyaong orasan!
